کاوش موضوع شاه سلطان حسین

شاه سلطان حسین (اکتبر ۱۶۶۸ – ۱۵ نوامبر ۱۷۲۶ میلادی) نهمین شاه ایران صفوی بود که از ۱۶۹۴ تا ۱۷۲۲ میلادی حکومت کرد. او فرزند و جانشین شاه سلیمان یکم بود. حکومت شاه سلطان حسین با قیام افغان‌ها به رهبری محمود افغان، و سقوط اصفهان در سال ۱۷۲۲ به پایان رسید. سلطان حسین که در حرم‌سرا متولد و پرورش یافته بود، با تجربیات محدود از زندگی و دانش اندک در امور کشورداری به تخت نشست. او با حمایت عمه بزرگ و قدرتمند خود، مریم بیگم، و خواجگان دربار که به دنبال افزایش نفوذ خود از طریق حاکمی ضعیف و تأثیرپذیر بودند، به پادشاهی رسید. در طول سلطنتش، سلطان حسین به دلیل تقوای افراطی آمیخته با خرافات، شخصیت تأثیرپذیر، لذت‌جویی بیش از حد، فساد اخلاقی و اسراف شناخته شد. نویسندگان معاصر و بعدی این ویژگی‌ها را از عوامل مؤثر در افول کشور دانسته‌اند. دهه پایانی سلطنت سلطان حسین با ناآرامی‌های شهری، شورش‌های قبیله‌ای و تجاوز همسایگان به مرزهای کشور همراه بود. بزرگ‌ترین تهدید از شرق و از سوی افغان‌ها به رهبری میرویس خان هوتک پدید آمد که علیه دولت صفوی شورش کرده بودند. پسر و جانشین میرویس، محمود هوتکی، به مرکز کشور حمله کرد و در سال ۱۷۲۲ پایتخت، اصفهان، را محاصره کرد. قحطی به‌زودی شهر را فراگرفت و سلطان حسین را وادار به تسلیم در ۲۱ اکتبر ۱۷۲۲ کرد. او نشان‌های سلطنتی خود را به محمود هوتکی تحویل داد و محمود که او را زندانی کرد، حاکم جدید شهر شد. در نوامبر همان سال، پسر سوم سلطان‌حسین و ولیعهد او، در قزوین خود را به‌عنوان تهماسب دوم شاه اعلام کرد. سلطان حسین در ۹ سپتامبر ۱۷۲۷ به دستور اشرف افغان (حکومت: ۱۷۲۵–۱۷۲۹)، جانشین محمود، گردن زده شد. این اقدام در واکنش به نامه‌ای توهین‌آمیز از سوی احمد پاشا، فرمانده امپراتوری عثمانی، انجام شد که ادعا کرده بود برای بازگرداندن سلطان حسین به تخت به ایران لشکرکشی کرده است.... بیشتر در ویکی پدیا